Patrycja

Mam na imię Patrycja i od 6 lat jestem we Wspólnocie Cenacolo.
W mojej przeszłości przeżywałam wiele momentów trudnych, gdzie cierpienie nie pozwoliło mi radować sie z życia. A raczej to ja nie umiałam sobie poradzić z tym wszystkim i stawałam sie coraz bardziej samotna. 

Już jako nastolatka byłam bardzo smutna, bez marzeń, bez perspektyw, bez ochoty do życia. Gdzie absurdalnie wszystko było przede mną. Idąc cały czas w dół dotarłam do momentów krytycznych, w których moje myśli krążyły tylko wokół śmierci. Moja wiara była połowiczna. Nie była wyborem życiowym, a życiową koniecznością borykania się z problemami. 

Sposobem jaki znalazłam, aby radzić sobie z trudnościami. Po latach zorientowałam się, że wiara stała się dla mnie swojego rodzaju ucieczką od rzeczywistości od mojego życia. I tam się ukryłam przede wszystkim przed samą sobą, ale także światem. Czekając na śmierć, bez ochoty do życia, bez perspektyw, bez marzeń. Myślałam, że życie wszystkich wygląda tak samo.

Na mojej drodze pojawiła sie Wspólnota Cenacolo. Nie jako mój wybór, ale jako propozycja od dobrych przyjaciół. Czułam się na pozycji przegranej, więc podjęłam ryzyko, nie mając nic do stracenia. Pierwsze momenty pamiętam były trudne. 

Powoli zaczęłam odkrywać, że miałam coś do przebaczenia moim rodzicom, a także samej sobie. Zderzenie się z prawda o samej sobie jest bardzo bolesne, ale w tym bólu odnajduje się ogromna wolność, która przynosi lekkość. Akceptacja samej siebie, własnej historii dała mi możliwość bycia bardziej radosną. 

Nauczyłam się uśmiechać do życia i do innych. Zwyczajne dni przeżywać w sposób nadzwyczajny. Odnajdywać radość w najdrobniejszych rzeczach. Nauczyłam się być bardziej uważna na osoby żyjące wokół mnie. Przewidywać potrzeby tych, którzy żyją ze mna.  Nie bać się czynić dobra. 

Dzisiaj nie wstydzę się skąd pochodzę i tego czego za dziecka nie otrzymałam, dzisiaj jestem  szczęśliwa. Moje życie nie przypomina tego z przed 6 lat. Byłam martwa, a teraz jestem żywa. 

A wszystko zawdzięczam siostrze Elvirze i tym, którzy zdecydowali się ofiarować własne życie, aby przekazywać życiową prawdę. Każdy jest kochany i nie ważne ile razy upadamy, ale ile razy powstajemy. Życie to coś więcej niż tylko trudności, ból, cierpienie, odkryłam że życie jest piękne nawet jeśli ma w sobie wszystkie te elementy.

Odkryłam kim jestem,  jaka jest moja historia i jej wartość i to, że z każdego cierpienia wypływa nauka. Każde trudności dobrze przeżyte stają się perłami. Wspólnota Cenacolo to wielka rodzina. Życie wspólnotowe jest bardzo wymagające, ale to właśnie jest to,  co mi pozwoliło się zmienić. Stać się inną osobą.  Każdy znajdzie tutaj swoje miejsce.
Patrycja