Jacek i Ewa

W 2009 roku doszedłem w moim życiu do takiego momentu że musiałem podjąć decyzje życie albo śmierć. Sam nie byłem w stanie widzieć rzeczy na tyle jasno żeby dokonywać konkretnych wyborów. Z perspektywy czasu jak na o patrzę Bóg zawsze był blisko i postawił na mojej drodze Wspólnotę Cenacolo aby mnie ratować. Przez osiem lat doświadczałem wielu pięknych rzeczy. Wspólnota nauczyła mnie przyjaźni i zaufania do samego siebie i innych. Matka Elvira swoim słowem i świadectwem przyprowadziła mnie do Jezusa. Dzięki Niemu odnalazłem samego siebie w prostych rzeczach jakimi była modlitwa, zauważanie i służenie innym, przezwyciężanie swoich słabości wzrastanie w trudnościach. Wielokrotnie podczas adoracji przychodziło mi myśleć o rodzinie i jej wartościach. Urodziłem się rodzinie gdzie otrzymałem wiele miłości i zrozumienia. Ponieważ byłem zagubiony i uzależniony nie potrafiłem przyjąć tego co mi dawała moja rodzina. W kolejnych okresach wspólnoty rozważałem różne wybory np. myślałem o misjach albo o pozostaniu we wspólnocie na zawsze. Jednak myśl o założeniu rodziny zawsze była najmocniejsza w moim sercu. Trzymałem się kurczowo moich projektów dopiero kiedy oddałem je Panu On zaczął działać w moim życiu. Wtedy poznałem moją żonę Ewę.

Moje pierwsze spotkanie ze Wspólnotą Cenacolo było w Medjugorie gdzie usłyszałam świadectwa. Zobaczyłam wtedy radość i wolność młodych ludzi i w moim sercu obudziło się pragnienie przemiany dla mnie i mojego syna. Wtedy jeszcze nie wiedziałam co Bóg szykuje dla nas. Dwa lata później trafiłam na kolokwia do Wspólnoty żeby ratować swojego syna i tam poznałam mojego kochanego męża. Jak sami widzicie Pan Bóg poprzez Wspólnotę wysłuchał naszych pragnień i stworzył naszą rodzinę. Pomimo ciężkich doświadczeń z przeszłości z synem i jego ojcem nie bałam się relacji z Jackiem. Widziałam w nim konkretnego mężczyznę o silnej wierze i zaufaniu do Pana. Jacek też ma syna w podobnym wieku do mojego więc nasze problemy przybliżyły nas.

Pan Bóg w swojej miłości ofiarował nam nowe życie naszą córeczkę Klarę i tak dzisiaj tworzymy rodzinę. Rodzinę, która jest oparta na wierze, miłości i doświadczeniu Wspólnoty. Wspólna modlitwa jest tym co wyznacza kierunek w naszym życiu. Zaczynamy i kończymy każdy dzień na kolanach. Tu muszę podziękować mojej żonie bo zawsze mnie mobilizuje do modlitwy w tych trudnych momentach zmęczenia albo zniechęcenia. To taka piękna wartość ze Wspólnoty że zawsze jest ktoś blisko kto zawsze cię podnosi. Nie tylko w modlitwie jesteśmy blisko Jezusa ale w tygodniu staramy się być jak najczęściej na Eucharystii. Daje nam to siłę w pokonywaniu trudności dnia codziennego oraz trwać w miłości. Dziękuję mojemu mężowi że pomimo zmęczenia po pracy chętnie uczestniczy razem ze mną w tej Najświętszej Ofierze. 

Zauważyłam u mojego męża że z łatwością po drobnych konfliktach, które rodziły się miedzy nami potrafił pierwszy przebaczyć i przyjść z dobrym słowem. Mi przychodziło to zawsze z trudnością ale kiedy zobaczyłam u niego otwartość nauczyłam się również przebaczać jako pierwsza. Czujemy się we Wspólnocie jak w rodzinie i jak w domu dlatego na ile to jest możliwe odwiedzamy chłopaków. Zawsze są to piękne momenty wspólnej modlitwy i przyjaźni. Tym co najbardziej nas przyciąga do Wspólnoty jest kaplica i możliwość zatrzymania się przed Jezusem. Po mimo że upłynęło już trochę czasu i w domach jest niewielu chłopaków z którymi robiłem drogę wspólnotową jest jeszcze wielu których przygotowywałem do wejścia. Dziękuję Panu że posłużył się mną i dzisiaj mogę do nich przyjechać z kolejnym świadectwem życia. 

Dzięki naszemu doświadczeniu otwieramy się na innych chłopaków, którzy wychodzą ze Wspólnoty. Staramy się być im blisko i pomóc w tych pierwszych momentach po wyjściu. Wiemy jak trudno jest żyć w świecie innych wartości dlatego staramy się przenieść nasze doświadczenie na innych.

Dziękujemy Panu Bogu za dar Wspólnoty dzięki której możemy doświadczać dzisiaj życia rodzinnego. Dziękujemy za Matkę Elvirę za jej słowo, że możemy żyć nim każdego dnia. Dziękujemy wszystkim, którzy nas wspierają.