Andrea i Valentina

„W modlitwie Ojcze Nasz my mówimy tak: ‚Panie miłości naszej powszedniej daj nam dzisiaj!’, bo miłość powszednia małżonków jest chlebem! Prawdziwym chlebem dla duszy, który wspiera nas by iść naprzód!” (Słowa Papieża do młodych par). Jesteśmy Andrea i Valentina, młoda rodzina misjonarzy ze Wspólnoty, w Peru. Chcemy podziękować Bogu za dar prawdziwej miłości, wartość odkrytą we Wspólnocie dzięki nauczaniu Matki Elwiry, które dziś jest naszym „chlebem powszednim”. Dziękujemy gdyż mieliśmy możliwość odkrycia na początku naszej znajomości, że miłość nie jest jedynie uczuciem, ale rodzi się przy kolanach zgiętych do modlitwy przed Jezusem Eucharystycznym. Na początku naszego narzeczeństwa mogliśmy przebywać
razem na misji „Rayo de luz” i ten czas pozwolił nam poznać się lepiej przez rozmowę, i rozpocząć
życie w modlitwie jako para, ponieważ wcześniej modlitwa była albo osobista, albo wspólnotowa:
przyjęliśmy Boga pośród nas dwoje. Później gdy Valentina została przeniesiona do domu
najmniejszych dzieci w Villa Salvador, dziękowaliśmy jeszcze bardziej za dar przeżywania tego
doświadczenia na misji, bo kiedy mieliśmy możliwość spotkania, każdy z nas był zajęty dziećmi. To
była dobra próba, która od razu nauczyła nas konkretnego życia w rodzinie! Właśnie tak
przeżywaliśmy i wciąż żyjemy na misji: jak w wielkiej rodzinie, która wpierw nas przyjęła jako ludzi „w
kawałkach”, później odbudowała nas w wierze i posłała jako misjonarzy, towarzysząc nam z czułością
i modlitwą aż do ślubu. Właśnie dla tego zdecydowaliśmy się pobrać w Peru, bo pragnienie by
utworzyć chrześcijańską rodzinę dojrzało dzięki modlitwom dzieci, wujków, ciotek i sióstr, którzy
wyczekiwali, cierpieli i radowali się z nami! Dziś po prawie roku od ślubu, życie rodziny na misji wciąż
jest codzienną niespodzianką, które wychowuje nas w służbie innym, w miłości, która wpierw myśli o
bliźnim i w pięknu prostoty. Codziennym obowiązkiem jest szukanie odpowiedniej równowagi
pomiędzy naszym życiem osobistym misjonarzy, życiem naszej rodziny, która wciąż powstaje i życiem
wspólnotowym z dziećmi. To dar móc być częścią te rzeczywistości pełnej życia, która oczekuje
uczestniczenia, obecności i uwagi. Każdy dzień jest zmierzaniem się z naszymi brakami, by stawać się
lepszymi i aby owocowały dary, które dał nam Bóg. Przez te wszystkie lata życia misyjnego, z dziećmi
wzrosło i utwierdziło się w naszym sercu pragnienie by stać się rodzicami, by mieć „wielką rodzinę”.
Pierwsze miesiące w małżeństwie, kiedy z niepokojem oczekiwaliśmy nadejście nowego życia,
wystawiły na próbę naszą wiarę, byśmy mogli się nauczyć, że Bóg ma swój czas, który nie zawsze
zgadza się z naszym, ale to On wie czego tak naprawdę potrzebujemy. Tak wzrastaliśmy w oddaniu
się jego woli i w zaufaniu. Był to też czas, który nauczył nas, że miłość, modlitwa i szacunek między
nami są najważniejsze w tworzeniu naszej rodziny jako małego domowego Kościoła. Później Bóg
zechciał nam pobłogosławić wielkim prezentem, nowym stworzeniem, które „przyszło” w okresie
Bożego Narodzenia! Jesteśmy naprawdę zdziwieni wszystkimi cudami, które Bóg wciąż czyni w
naszym życiu i jesteśmy szczęśliwi, że możemy dzielić się naszą radością z całą misją, która przeżywa
ten czas oczekiwania z nami!
To dla nas szczególny dar, znajdować się na tej misji, gdzie przyjmuje się wiele noworodków, do tego
stopnia, że Andrea już może słuchać „słodkich” krzyków dzieci i uczyć się „sztuki” zmieniania
pieluszek!
Dziękujemy Jezu, za dar naszego życia zmartwychwstałego z Tobą! Alleluja! Pozdrowienia dla was
wszystkich z Peru!
Andrea i Valentina