Dzieci ulicy

Misje dla dzieci z ulicy narodziły się w sercach zmartwychwstałych, a przede wszystkim w sercu Nicoli, naszego brata, który dzisiaj jest już w niebie. Nicola ofiarował całe swoje życie i swoją chorobę, żeby „łono życia” Wspólnoty otworzyło się na przyjęcie opuszczonych dzieci prosto z ulicy, świadomy, że
największe rany tworzą się już w dzieciństwie, po czym prowadzą do zła, narkotyków czy agresji. Po latach oczekiwań i modlitw, Opatrzność, nasza
wierność i wytrwałość, towarzysząca nam przez całą drogę sprawiła, że projekt „Misje” stał się rzeczywistością, pozwalając nam na tych odległych ziemiach przyjąć największy skarb świata- dzieci, oczko w głowie Pana Boga. Pierwsza była Brazylia, Meksyk, Peru, a następnie otworzyliśmy dom w Liberii. Rodziny misyjne, młodzi wolontariusze, siostry i bracia konsekrowani bezinteresownie ofiarują swój  czas przyjmując nowe życie, dzieląc je, wychowując na nowo opuszczone dzieci, które są nam powierzane przez struktury socjalne danego państwa.
Dzielenie radości i trudu wychowania każdego dnia pomaga rozwijać miłość cierpliwą, wierną i hojną, która potrafi wybaczać, która promieniuje i odmienia serca wydobywając z niego dobroć. Dawanie, dzielenie się, wyruszenie i
zostawianie własnych ziem staje się prawdziwą radością, radością misjonarza. Radość, która rodzi się z bezinteresownego dawania w miłości i służbie, którą także bezinteresownie otrzymało się od Boga i braci, których spotkaliśmy na swojej drodze.
Metodą edukacyjną, którą realizujemy na naszych misjach, nie jest tworzenie college’u ani szkoły z internatem, chcemy jak najlepiej odtworzyć środowisko rodzinne, w którym dziecko może czuć się mile widziane, kochane, kształcone, aby leczyć głębokie rany spowodowane porzuceniem i odzyskaniem zaufania do siebie i do innych. Wierzymy, że ciepło rodziny jest niezbędne, aby dziecko mogło dostrzec miłość oraz prawdziwe wyrażanie siebie. Z tego powodu, nawet na tej samej misji, dzieci dzielą się zwykle na rodziny liczące 8-10 osób, za które są odpowiedzialni dwoje świeckich misjonarzy ze Wspólnoty lub rodziny, którzy jako ewangeliczny wybór chrześcijańskiej służby dzielą kilka lat z całkowitą bezinteresownością lub też całe życie, na tej drodze ku reedukacji życia.
Dziecko w ciągu dnia czas spędza na zabawie, edukacji, sporcie, obowiązkach, modlitwie, dzieleniu się … Dziecko, któremu towarzyszą organy państwowe w celu ochrony dzieci, musi czuć się kochanym i wolnym. Na naszych misjach nie ma wysokich murów ani bram zamkniętych ryglami. Dziecko musi zostać poprzez siłę miłości, którą otrzymuje, a nie ze strachu; z tego powodu, jeśli nie chce zaakceptować tej propozycji, może zostać przeniesiony do innych struktur, kiedy tylko zechce, rozmawiając z pracownikami socjalnymi, którzy są odpowiedzialni.

EDUKACJA SZCZEROŚCI
Wszystkie dzieci, które zazwyczaj przyjmujemy, przeżyły bardzo smutne i często gwałtowne dzieciństwo i niosą ze sobą bagaż wielkiej samotności i gniewu. Mieszkając na ulicy, przyjmują typowe postawy świata przestępczego, zwłaszcza strachu i kłamstwa. Właśnie dlatego cały projekt wychowawczy koncentruje się wokół nauczania szczerości, szacunku do siebie i innych, odkrywania pozytywnych darów i piękna życia. Wszystko to dzieje się dzięki stałej obecności misjonarzy zwanych „wujkami i ciociami”, którzy towarzyszą dzieciom i podążają za nimi w różnych działaniach. Są chwile podzielenia się i przeglądu życia, w których pomagamy sobie nawzajem, uświadamiając popełnione błędy i zmieniać się poprzez małe konkretne obowiązki czynione z miłością. Ważna jest edukacja szkolna i rozwój nauki poprzez różne kursy, terapię plastyczną, sport oraz obowiązki rodzinne, które musi wziąć na siebie dziecko lub młodzież. Nie jest gościem i musi czuć się jak w domu poprzez obowiązki, które wykonuje służąc innym. Wszystkie różne działania mają na celu globalną reedukację życia dziecka, które jest odkrywane na nowo, pokazując mu, że może być dobre i daje możliwości na przyszłość.

EDUKACJA SZKOLNA
Wierzymy, że edukacja szkolna ma fundamentalne znaczenie dla rozwoju i wzrostu dzieci oraz ich przyszłości, dlatego staramy się wspierać je w ważnych sytuacjach w szkole, które umożliwiają im dobre wykształcenie, podstawę startu w dorosłość. Następnie poszerzamy ich wiedzę poprzez różne kursy, które są prowadzone przez dostępnych wolontariuszy. Prosimy młodzież, aby bardziej angażowała się w zajęcia domowe (stolarstwo, pieczenie, uprawa warzyw, sprzątanie parków, opieka nad zwierzętami …), zarówno dlatego, że czuje się później bardziej odpowiedzialna za dom i mogą nauczyć się przydatnego zawodu na przyszłość.

SPOTKANIA Z RODZINAMI
Nie zamierzamy zastępować rodzin z których pochodzą dzieci, ale wspierać ich na ich drodze. Ci, którzy mają krewnych, regularnie odwiedzają członków rodziny. Wraz z pracownikami socjalnymi i sędziami mającymi na celu ochronę dzieci oceniamy możliwość ponownej integracji dziecka z „jego” rodziną, jeśli istnieją odpowiednie warunki edukacyjne i jeśli dziecko tego chce. Aby nie mylić ról w umysłach dzieci, misjonarze nie są nazywani przez dzieci „ojcem” i „matką”, ale nazywani są „wujkami i ciociami”.