Pielgrzymka „dziękczynna” do Matki Elviry

Saluzzo, 3 sierpnia 2025
W niedzielę 3 sierpnia obchodziliśmy drugą rocznicę przejścia Matki Elviry do Nieba. Był to dzień otwarty dla wszystkich, którzy pragnęli podziękować Bogu za życie Matki, oddane z miłości do nas wszystkich.

Siostry, kapłani, rodziny, chłopcy i dziewczęta z Wspólnoty oraz wielu przyjaciół… wszyscy zebrani wyruszyliśmy w pielgrzymce z Domu Macierzystego w Saluzzo, niosąc w procesji figurę Matki Bożej Płaczącej, umieszczoną przy wejściu do Domu Macierzystego – tego samego miejsca, które od 42 lat widziało wchodzące i wychodzące dzieci, szukające zbawienia i zmartwychwstania. Odbyliśmy drogę, którą dwa lata temu przeszła wzruszająca i radosna procesja z trumną naszej ukochanej Matki Elviry, aż do Domu Formacji w Pagno, gdzie spoczywa jej ciało.

Na nowo przeżywaliśmy radość z tego, że jest w Niebie – ojczyźnie, do której tęskniła ponad wszystko. Rozważając tajemnice Różańca Świętego, słuchaliśmy „iskier światła” Matki. Szczególnym darem było odmawianie tajemnic chwalebnych prowadzonych jej głosem, który zachęcał nas do pełni życia, do przebaczenia, do odrzucenia lęku, ponieważ czeka nas Królestwo czystej radości, pokoju i światła.

Po dotarciu do Pagno radosne śpiewy naszego chóru zgromadziły nas wszystkich przy grobie Matki, by oddać jej pierwszy, wielki hołd i wyrazić wdzięczność. Z ogromną wdzięcznością uczestniczyliśmy następnie we Mszy Świętej sprawowanej przez ojca Stefano i koncelebrowanej przez naszych kapłanów ze Wspólnoty. W homilii ojciec Stefano przekazał pozdrowienia i uścisk od biskupa Cristiano Bodo, który w ten sposób wyraził swoją bliskość ze Wspólnotą. Przypomniał też, że Matka Elvira odeszła do Nieba dokładnie w czasie Światowych Dni Młodzieży w Fatimie, dwa lata temu – i że w tym roku 3 sierpnia przypada w czasie Jubileuszu Młodych. To sprawiło, że czuliśmy się zjednoczeni w modlitwie z całym Kościołem zgromadzonym w Rzymie na Mszy Świętej kończącej to wydarzenie z papieżem Leonem XIV.

Ojciec Stefano opowiedział także o wdzięczności, jaką wyrazili trzej „synowie” Wspólnoty, którzy od lat poświęcają swoje życie ewangelizacji poprzez muzykę: Martin McNelly, Alessandro i Francesca Gallo zadzwonili do niego, by podzielić się radością z uczestnictwa ze swoim zespołem w czuwaniu w Tor Vergata, które odbyło się poprzedniego wieczoru.

Poruszył nas również inny ważny temat – spojrzenie Matki. Ci, którzy ją znali, zawsze mówili, że jej oczy były wyjątkowe. Otworzyła je szeroko w ostatnich dniach życia, patrząc na chłopców ze Wspólnoty – i to tym samym spojrzeniem objęła ich w chwili, gdy odchodziła do Nieba.

„To było niezwykłe – gdy chłopcy zaczęli ją żegnać w długiej procesji trwającej kilka tygodni – widzieć jej szeroko otwarte oczy, jakby dostrzegała w tych chłopcach i dziewczętach coś tak pięknego, co napełniało jej serce radością… to była radość jej życia – widzieć swoje dzieci… To spojrzenie Boga, Miłosiernego Ojca, który widzi powracającego syna i otwiera oczy, bo wypatruje go sercem, czeka na niego.”

Nawiązując do Ewangelii, przypomniał nam: „Tej nocy została wezwana do życia wiecznego Matka Elvira – wyszła naprzeciw swojemu Panu, a jej oczy ujrzały zbawienie. Z czym przyszła do Nieba? Z ogromną miłością, którą dawała. Z życiem spalonym na niesieniu światła, nadziei, wiary i miłości wielu ludziom. Matka wskazała nam drogę – drogę Ewangelii, prawdziwego skarbu, który ubogaca przed Bogiem… skarbu miłości, który otrzymała za darmo od Boga i którym dzieliła się bezinteresownie z braćmi.”

Po przerwie obiadowej, o godzinie 15.00, przeżywaliśmy Godzinę Miłosierdzia: podczas adoracji eucharystycznej nasze siostry tańczyły w rytmie pieśni uwielbienia. Po południu obejrzeliśmy także film, który zawierał obrazy z ostatnich dni życia Matki Elviry, z jej pogrzebu i procesji. Wydawało się, że przeżywamy na nowo te intensywne chwile, kiedy każdego wieczoru towarzyszyliśmy jej modlitwą pod oknem jej pokoju, przed Najświętszym Sakramentem.

Zakończyliśmy dzień śpiewem i radosnymi tańcami, by oddać chwałę naszemu Bogu i podziękować za życie Matki Elviry, które było tak cenne dla nas wszystkich. Uczyńmy wszystko, by choćby okruch jej wiary i nadziei, jej miłości do życia, służby i daru z samej siebie mógł zamieszkać także w naszym sercu.

Rodzina Wspólnoty Cenacolo