Druga rocznica narodzin Matki Elviry w Nieba

Kiedy Matka Elvira weszła na wzgórze San Lorenzo w Saluzzo, w jej sercu spłonął ogień. To nie był ogień, który niszczy to był ogień Ducha Świętego, który rozpala serce do szaleńczej miłości. Paliło ją pragnienie, by objąć świat ubogich, opuszczonych, odrzuconych, tych, którzy marnowali życie, bo nie znaleźli w nim sensu.

Z tej prostej wiary, pełnej dziecięcej ufności, narodziła się Wspólnota Cenacolo. Nie jako projekt ludzki, ale jako owoc zmartwychwstałej nadziei. Jej miłość nie była teorią, wyrażała się w konkretnych gestach: w prostym uścisku dłoni, w codziennym chlebie dzielonym z głodnymi, w spojrzeniu, które mówiło: „Bóg wierzy w ciebie”.

I ta miłość przyszła do świata i go zaraziła. Bo prawdziwe dobro jest zaraźliwe.

Wspólnota Cenacolo to spuścizna, którą Matka Elvira zostawiła Kościołowi i światu. To żywy cud, któremu i ona się dziwiła, nieustannie powtarzając: „To nie ja, to Pan. Ja tylko otworzyłam drzwi i pozwoliłam Mu działać.”

To dar, który musimy wszyscy pielęgnować i strzec. Bo ta wspólnota to nie organizacja, lecz rodzina – uboga wspólnota uratowanych grzeszników, oczyszczonych przebaczeniem i miłosierdziem, która trudzi się i pracuje, która modli się na kolanach i śpiewa, która nie osądza, lecz przygarnia.

Matko Elviro, droga Siostro, która zawsze szłaś pod prąd tego świata, wstawiaj się teraz za Wspólnotą Cenacolo, aby nigdy nie zapomniała, że jej sercem jest modlitwa, że jej misją jest wyciąganie rąk do zagubionych. 
Wstawiaj się za całym Kościołem, który potrzebuje świeżego ognia nadziei. 
Wstawiaj się za tą diecezją, która była twoim domem. 
I za nami, którzy wierzymy, że w Duchu jesteś bliżej niż kiedykolwiek. 

Matko Elviro — módl się za nami!